Alberobello
Είναι μικρή ιταλική πόλη στην επαρχία του Μπάρι, στην Απουλία, στη νοτιοανατολική Ιταλία και είναι διάσημο για τις μοναδικές κατοικίες του με τις κωνικές στέγες, οι οποίες είναι γνωστές ως "Τρούλοι". Το 1996 η UNESCO ανακήρυξε το Αλμπερομπέλο ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Δύο είναι οι εκδοχές για το όνομά του. Σύμφωνα με την πρώτη, Αλμπερομπέλο σημαίνει "όμορφο δέντρο" και οφείλεται σε ένα είδος βελανιδιάς που παλιότερα κάλυπτε όλη την περιοχή.
Η δεύτερη εκδοχή, παραπέμπει στο λατινικό Sylva Arboris Belli, δηλαδή στο "Δάσος με τα Δέντρα του Πολέμου" καθώς, όπως αναφέρεται, η Πούλια απέκρουε συχνά επιδρομές επίδοξων κατακτητών, κυρίως Τούρκων.
Χτισμένο σε υψόμετρο 500 μ., το Αλμπερομπέλο χωρίζεται από τον κεντρικό δρόμο σε δύο συνοικίες.
Στη συνοικία του Rione Monti και την συνοικία του Rione Aia Piccola. Η πρώτη είναι η τουριστική,με περίπου 1.000 "τρούλι" να απλώνονται σε επτά δρόμους, τα περισσότεροι απο τα οποία φιλοξενούν τουριστικά καταστήματα με τοπικά παραδοσιακά προϊόντα, όπως λικέρ, κρασιά, λάδι, ζυμαρικά, διακοσμητικά αντικείμενα, κεντήματα, πήλινα, κεραμικά
και ασημένια κοσμήματα , αλλα και εστιατόρια, μικρά μπαρ που σερβίρουν κρασί, και
καταστήματα που πωλούν αναμνηστικά, ενώ η δεύτερη περιοχή είναι λιγότερο εμπορική, συγκεντρώνει 400 "τρούλι", τα περισσότερα εκ των οποίων χρησιμοποιούνται σαν κανονικές κατοικίες.
Στα τέλη του εικοστού αιώνα η περιοχή Monti στο Alberobello ήταν σε μεγάλο βαθμό εγκαταλειμμένη, μέχρι που ένας ντόπιος τεχνίτης, ο Guido Antionetta, αγόρασε μερικά εγκαταλειμμένα trulli και τα ανακαίνισε με σκοπό να τα νοικιάζει.
Η ιστορία των "τρούλι" συνδέεται με διάταγμα του Βασιλείου της Νάπολης κατά τον δέκατο πέμπτο αιώνα. Η τεχνική κατασκευής τους είναι παρόμοια με αυτήν, με την οποία κατασκευάζονταν οι πρωτόγονες καλύβες των προϊστορικών χρόνων, χωρίς κονίαμα δηλαδή για να χρησιμεύουν ως προσωρινά καταφύγια και αποθήκες, αλλά και ως μόνιμη κατοικία από μικροϊδιοκτήτες γης, εργάτες και αγρότες.
Ο λόγος που προτιμούσαν τέτοιου είδους κατασκευές ήταν προκειμένου να αποφεύγουν τη φορολόγηση από το Βασίλειο της Νάπολης, αφού πολύ εύκολα τα κτίσματα μπορούσαν να γκρεμιστούν και να κατασκευαστούν ξανά.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα σύμβολα που είναι ζωγραφισμένα με κιμωλία στις στέγες. Σύμβολα χριστιανικά, αλλά και παγανιστικά, που μεταδίδονται από οικογένεια σε οικογένεια και έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν, όταν οι άνθρωποι ξόρκιζαν τα κακά πνεύματα με επίκληση του μεταφυσικού, του θείου, του δυνατότερου από αυτούς.
Στην κορυφή των τρούλων τοποθετούνται διάφορα σχήματα, όπως ένας δίσκος, μια σφαίρα, ένα πολύεδρο ή κάτι σε σχήμα μπολ, που υποδηλώνουν την ταυτότητα του τεχνίτη. Παλαιότερα, το σχέδιο που κοσμούσε την κορυφή αποτελούσε ένδειξη κύρους του ιδιοκτήτη, ενώ αν ένας τρούλος δεν είχε τίποτα επάνω, η οικογένεια εθεωρείτο φτωχή.
Το πάχος των τοιχών και η έλλειψη παραθύρων εξασφαλιστεί η βέλτιστη θερμική ισορροπία: ζεστασιά το χειμώνα και δροσερό το καλοκαίρι.